Met het project SCARS wilde ik graag een deel van de maatschappij uitlichten waar jongeren zelden mee geconfronteerd worden. Mijn idee was de letterlijke en figuurlijke littekens van mensen te tonen. Vermits mijn nonkel Mario al 22 jaar revalideert in het revalidatiecentrum Hof Ter Schelde aan linkeroever had ik iemand die mij kon introduceren bij enkele patiënten. Gedurende één dag volgde ik een groep patiënten, elk met een ander verhaal.
Uit deze groep selecteerde ik 5 mensen waarmee ik aan de slag ging: Mario, Nicole, Rita, Pierre en Danny. Om hen beter te leren kennen volgde ik hen gedurende een hele dag tijdens hun dagdagelijkse activiteiten en assisteerde ik de verpleegsters bij hun verzorging. Daarna heb ik hen één voor één geïnterviewd en portretfoto’s genomen. Ik heb ook een middag samen met  hen getekend rond het thema reïncarnatie. Ze vonden het fijn om de houtskooltechniek te ontdekken. Enkele van deze tekeningen heb ik uitvergroot en zijn te zien in mijn tentoonstelling.

 

In mijn portretten wil ik mijn 5 personages weergeven als mensen die moedig en positief zijn ondanks hun lichamelijke beperkingen. Bij het nemen van de foto’s heeft ieder van hen een attribuut meegenomen dat gelinkt is aan het leven dat ze hadden voor hun beperking.

In een serie schilderwerken geef ik details/fragmenten van littekens weer. Zo heb ik de verkrampte hand van Mario, de brace van mijn opa en enkele details van een rolstoel in beeld gebracht.

Voor mijn twee ruimtelijke werken vertrok ik telkens van een rolstoel. Bij het vrije ruimtelijke werk heb ik de ene  rolstoel volledig ingepakt met gips. Dit staat symbool voor de moeilijke mobiliteit die rolstoel patiënten ondervinden in het dagdagelijkse leven. Het zitvlak van de rolstoel is gevuld met spijkers die wederom staan voor ongemak.

De andere rolstoel heb ik vleugels gegeven en enkele andere attributen die symbolisch zijn voor vrijheid.